Terug in Kathmandu & Bhaktapur

Zaterdag 31 oktober
Vandaag is de terugvlucht naar Kathmandu met Yeti Airlines, wel apart eigenlijk om je vliegmaatschappij naar de verschrikkelijke sneeuwman te vernoemen. Op het vliegveld blijkt de vlucht vertraagd te zijn door het slechte zicht bij Kathmandu. Als het zicht verbeterd is kan het vliegtuig helaas nog steeds niet vertrekken. Het vliegveld is namelijk gesloten voor aankomende vluchten omdat er een VIP op de luchthaven is. Kun je het je voorstellen? Heel Schiphol gesloten omdat er een belangrijk persoon aanwezig is? Dan kun je de luchthaven volgens mij de hele dag wel sluiten.

Gelukkig is het altijd leuk om mensen te kijken en door alle vertragingen zijn er behoorlijk wat in de vertrekhal aanwezig. Ik verbaas me over een groep Taiwanezen , ik ben toch zelf ook niet vies van een fotootje hier en een fotootje daar, maar zij slagen erin om per persoon toch zo’n 150 foto’s te maken op een vliegveld waar verder niets interessants te zien is, dat zal me toch een saai fotoboek worden. Ik heb me maar beperkt tot 2 foto’s van het vliegtuig.

Een andere groep posteert zich pontificaal voor de gate zodat niemand er meer door kan, Met 15 man op 2 vierkante meter. Gate is in deze een wat groot woord voor openslaande deuren die leiden naar een pad waardoor de verschillende kleine vliegtuigen bereikt kunnen worden. Eindelijk gaat onze vlucht dan vertrekken. De mensen die zo voor de deur stonden te dringen zijn inmiddels afgedropen naar de achterkant van de vertrekhal, omdat hun vlucht nog lang niet vertrekt, dus wij hebben ruim baan.

In plaats van 8:15 vertrek ik dus pas rond 11:30. Voordat we gaan taxiën krijgen we een snoepje en watten voor in de oren aangeboden. Ik neem het snoepje aan en sla de watten over, ik heb normaal gesproken geen last van de oren. Toen de motoren eenmaal op volle kracht gingen draaien begreep ik meteen de functie van de watten, wat een herrie maakt dat ding!

De vlucht is normaal gesproken een minuut of 25, maar vanwege de vertragingen is het spitsuur bij het landen. Het vliegtuig moet dus nog even blijven rondcirkelen. Na een rondje of 20 (en dat is niet overdreven) zetten we de landing in.

Nadat we geland zijn staat er keurig een busje op ons te wachten. De bus wordt volgeladen met mensen, maar kan nog niet vertrekken. De bus blijkt tegelijkertijd de trekker van de bagagewagen te zijn en die moet eerst nog gevuld worden. Uiteindelijk brengt de bus ons zo’n, 500 meter verder bij de aankomsthal en bagageclaim, waar het zwart ziet van de mensen. Het geheel is niet meer dan een counter met een overkapping, waar aan de ene kant dus drommen met mensen elkaar staan te verdrukken om de bagage op te halen en aan de andere kant diverse karretjes die worden uitgeladen. Uiteraard staan juist die mensen vooraan, waarvan de bagage onderop ligt, waardoor er een soort impasse ontstaat en niemand opschiet. Ik met mijn westerse logica denk dan meteen…. Alle mensen uit het vliegtuig in 1 bus…… met de juiste bagage erachter….. Laat die mensen dan hun bagage vanachter de bus halen, dan krijg je ook niet dit soort taferelen. Maar ik denk waarschijnlijk te simpel. Uiteindelijk besluit ik wat ellebogen erin te zetten en beland ik vooraan bij mijn karretje en mijn backpack (die dus bovenaan lag). Na me weer een weg naar buiten te hebben gevochten is het zoeken van een taxi slechts een koud kunstje en kan de rit naar Thamel beginnen.
Naar Thamel is het slechts 15 minuten, maar de rit duurt toch bijna 3 kwartier, omdat bij de taxi’s hetzelfde probleem is als bij de bagage. Alles staat kris kras door elkaar en hier en daar blokkeert en grote bus de doorgaande route. Omdat niemand elkaar ruimte wil geven besluiten ze weer met zijn allen te gaan toeteren, wat hier net zo weinig effect heeft als op enige andere locatie. Omdat het vakantie is en zo lachwekkend is het erg vermakelijk. Na een half uurtje een soort van schuifpuzzeltje gespeeld te hebben, heeft mijn chauffeur het juiste plaatje gevormd en ben ik inderdaad in 15 minuten weer in Thamel, waar het voor de rest van de dag relaxen is

Zondag 1 november
Relax dag in Kathmandu, gewoon wat rondgelopen

Maandag 2 november
Vandaag gaan we naar Bhaktapur, de laatste van de 3 koningssteden die we nog moeten bezoeken en waar we ook een nachtje zullen blijven. Voor mij persoonlijk is dit toch wel de mooiste van de 3. Kathmandu is een beetje een kermis, alle tempels worden gebruikt als winkel en overal rijdt het lokale verkeer rond wat het chaotisch maakt. Patan is een een stuk rustiger,afgesloten voor verkeer, maar een stuk kleiner. Bakthapur is erg authentiek, en je kun er makkelijk een dag in ronddwalen omdat ook de Newari huisjes rond de grote pleinen meer dan de moeite waard zijn. We hebben ook nog eens geluk, deze avond is het de ‘9th Bhaktapur Night’, waarin we worden getrakteerd op een avond lokale muziek, maar voornamelijk dans. Deze avond wordt voor wat ik heb begrepen 1 keer per jaar gehouden op de eerste volle maan na het Nepalese nieuwe jaar. We op advies van onze lokale gids stelling genomen in een restaurant waarvandaan je een mooi uitzicht hebt over het podium, al met al een mooi schouwspel.

Voor ons guesthouse hebben de lokale boeren tekeningen gemaakt van rijst , popcorn en andere gewassen. Ook dit blijkt met de volle maan na het nieuwe jaar te maken te hebben. De mannen voeren rituelen uit en maken wat muziek, erg indrukwekkend en een mooie afsluiting van deze dag.

Dinsdag 3 November
We wandelen nog wat rond door Bakhtapur en nemen dan de taxi naar Dhulikel, vanuit hier zou je mooie panorama uitzichten moeten hebben over de Himalaya en een interessante dorpskern. De dorpskern is leuk, maar valt in het niet bij Bhaktapur en het uiticht is mooi, maar haalt het niet bij poonhill. We besluiten om weer terug naar Kathmandu te gaan.