Segou

27-01-2011, ergens op de Niger
Inmiddels zijn we anderhalve dag onderweg door de rivierdelta van de Niger. Onze Pinasse meet ruim 20 meter en snijdt gemoedelijk door het water langs de pirogues (vissersboten) en vissersdorpjes van de Bozo. Zo af en toe zie je een Peul (Fulani) met zijn vee voorbij schrijden. De Peul zijn gemakkelijk te herkennen aan hun typische hoedjes, hun ranke figuur en hebben een lichtere huidskleur. De Bozo daarentegen zijn donker van kleur. De vangst bestaat voornamelijk uit kleine, gratige meervalletjes die later gedroogd op de markt verkocht zullen worden. De Captaine, een baarsachtige, is een wat minder geziene gast. Voor ons toeristen echter een veel aangenamer avondmaal, waar Anna – onze meereizende kokkin – wel raad mee weet. Anna is een gracieus bewegende Afrikaanse ‘mama’, die met beperkte middelen ons ontbijt, lunch en diner verzorgd. De motor van de Pinasse is een oude dieselmotor die door touwtjes aan elkaar wordt gehouden en al proestend en kuchend voort bromt over de rivier.

Het leven op de boot is gemoedelijk, we relaxen, praten, lezen, zonnen, eten en drinken wat. Na de wandeltocht toch wel het ultieme relaxen. Zo tegen de avond zoeken onze gidsen een mooie zandduin om onze tentjes op te zetten. Zo zonder omgevingslicht, slechts een klein knetterend kampvuurtje en een borreltje is het genieten van de sterrenhemel.

Het vinden van een geschikte zandduin is overigens geen sinecure, sinds deze reis heb ik kennis gemaakt met het ‘cramcram’ fenomeen. Wat het nu precies is weet ik nog steeds niet, maar het zijn volgens mij zaadjes van een plant met lange dunne stekels eraan die overal doorheen dringen en gemene kleine splintertjes achterlaten op plaatsen waar je ze liever niet hebt. De meeste duinen zijn ermee bezaaid.

28-01-2010, Timboektoe
Het einddoel van de Pinasse reis is Timboektoe, een mythisch en legendarisch stadje waar we in de voetsporen treden van grote ontdekkingsreizigers als René Caillié en Gordon Laing. Timboektoe ligt aan de rand van de Sahara en is tot op de dag van vandaag een begin en eindpunt van kamelen karavanen van de in zout handelende Touaregs. Gisteren zijn we in de haven van Timboektoe aangekomen, haven is misschien een wat te groot woord, maar er liggen in ieder geval wat pinasses en er is wat bedrijvigheid op de kade. De hoofdweg is voorzien van comfortabel asfalt, maar zodra je maar even van deze slagader afwijkt beland je direct in het mulle zand.

Na een comfortabele overnachting verruilen we onze comfortabele Toyota Landcruisers voor de iets minder comfortabele woenstijntaxi (lees kameel). Onze kamelen zijn voorzien van één bult en voor bult is een hard houten plankje gemonteerd waarop wij heen en weer wiebelen en schuren.

Sinds Mopti worden we overigens begeleid door twee militairen. Zo rond deze periode, het festival seizoen, worden er altijd terroristische bedreigingen geuit door een aan Al Qaida gelieerde groep. Zo nu en dan worden er toeristen ontvoerd, die in ruil voor vrijlating van leden van deze cel en een financiële compensatie weer worden vrijgelaten of in het ergste geval vermoord. We hoeven ons hier niet echt zorgen over te maken, omdat deze acties vaak gericht zijn op individuele reizigers, zonder escorte. Om nog minder risico te lopen hebben we een kleine aanpassing in onze reisroute moeten maken.

Onze kamelen karavaan brengt ons in een Touaregkamp in de Sahara. Onder het door keelklanken gedomineerde gezang van de lokale vrouwen, krijgen we de traditionele drie kopjes thee voorgeschoteld die de dood, het leven en de liefde symboliseren.

31-01-2011, Douentza
Door de terroristisch dreiging hebben we dus noodgedwongen onze reisroute moeten aanpassen en laten derhalve het Reserve de Douentza aan ons voorbijgaan. In plaats daarvan gaan we via het stadje Douentza naar Hombori en vervolgens weer terug naar Douentza. Door onze extra dag in Douentza krijgen we tijd om de plaatselijke markt de bezoeken wat weer een kleurrijk tafereel oplevert. Op de terugweg klimmen en klauteren we langs de Hand van Fatima, een rotsformatie in die met de nodige fantasie op een hand lijkt. Terug in Douentza wandelen we naar Fombori en bezoeken daar nog enkele oude tellemgraven waar de botten nog open en bloot liggen opgestapeld..

03-02-2011, Teriya Bugu
Via Mopti zijn we naar Teriya Bugu gereisd. Dit centrum is een zeldzaam groene oase aan de rivier de Bani , die uitmond in de Niger. In het gebied zijn zo’n 200.000, met name eucalyptusbomen, aangeplant. Dit complex is oorspronkelijk opgezet door pater Bernard Verspieren. Père Bernard leidt projecten voor het plaatsten van waterpompen door geheel mali. Het dorpje Teriya Bugu profiteert van de aanwezigheid van de Pater, zo wordt er een school, een ziekenhuisje en een lodge gesticht en produceert het dorpje biogas, biodiesel en eucalyptushoning voor de nodige inkomsten. In totaal werken nu 65 mensen op het complex en de bijbehorende weelderige akkers.