Kathmandu-Bardia-Pokhara

Woensdag 21 oktober.
We zijn eruit. Het programma wordt wat door elkaar gehusseld. We gaan eerst voor 3 nachten naar Bardia National Park met een privé auto en vervolgens naar Pokhara om de Poonhill trekking te lopen. We blijven daarna in Pokhara nog even relaxen en vliegen dan weer terug naar Kathmandu, waar we dan nog een week hebben die we nog geheel naar eigen inzicht kunnen invullen.

Na het ontbijt gaan we richting Patan, één van de 3 koningssteden (naast Bakhtapur & Kathmandu), waar ook weer een Durbar Square is, net zoals in Kathmandu. Dit plein is echter wel afgezet voor verkeer. Na een tijdje besluiten we om rustig op de stoep te gaan zitten, gewoon om mensen te kijken en wat plaatjes te schieten.

Rond het middag uur lopen we verder Patan in naar de Bakery Café waar we een kennis van Ingrid gaan ontmoeten, Lucia de Vries. Wat naamgeving betreft zijn de Nepali niet erg creatief. Alle namen lijken op elkaar of zijn van elkaar afgeleid en er zijn zoveel uithangborden dat er geen chocola van te maken is. We komen er dan ook naar een kwartier achter dat we in het verkeerde Bakery Café zitten, we hadden die 200 meter verderop moeten hebben…..

Lucia is van origine Journaliste en woont al enige tijd in Nepal. Ze is net als Ingrid erg begaan met het dierenleed en is daarom een animal shelter begonnen waar straathonden worden opgevangen, verzorgd, behandeld en gesteriliseerd. We bezoeken de shelter dat net buiten de stad ligt. Het is nog in aanbouw en er zitten nu pas 2 honden, dat zullen er spoedig veel meer worden. Naast de hondenopvang is er ook nog een ezelopvang in Taukhel met naar het schijnt een erg mooi guesthouse in de buurt met mooie uitzichten. De eerste bestemming voor over 2 weken is dus alweer bepaald

Na het bezoek is het weer de drukte in, we rijden naar Chez Christine om 2 kennissen van Lucia te ontmoeten, die zich ook inzetten voor een beter bestaan van de Nepali. Zo zijn ze ondermeer bezig met een project dat vrouwen opereert aan baarmoederverzakkingen. In sommige gebieden heeft 90% van de vrouwen daar last van. Het aanstaande project is in een gebied waar geen weg naar toe gaat, dus alles moet via vliegtuigen en helikopters worden ingevlogen. De man die hier mee bezig is heet Sushil, hij heeft ons uitgenodigd om naar Nagarkot te komen om zijn in aanbouw zijnde eco boerderij te komen bezoeken, bestemming numero 2. Op het moment is de oogst nog niet meer dan een verzameling groentezaadjes uit Engeland, die hij continu met zich meedraagt en vol trots aan een ieder laat zien die het ook maar interesseert. Voor hem zijn de zaadjes waardevoller dan goud.

Donderdag 22 oktober
Vandaag gaan we met onze privé auto naar Bardia. We moeten om half 6 ´s ochtends paraat staan voor deze 12 tot 14 uur durende rit. Het vervoermiddel is een redelijk comfortabele Ford. Na een kwartiertje kom ik erachter dat ik de gezamenlijke portemonnee op het bed heb laten liggen. Deze heeft wat ongelukkig hetzelfde motief en kleur als de sprei en was geheel aan mijn aandacht ontschoten. Weer terug naar het hotel dus. De reis gaat verder voorspoedig totdat onze auto het net als vele anderen begeeft. Hij doet dus ook gewoon helemaal niets meer. Gelukkig gebeurt dit net in een klein, wel wat troosteloost stadje wat de naam Mugling draagt. Als we niet waren teruggereden voor de portemonnee , dan hadden we nu ergens in de middle of nowhere gestaan. Een geluk bij een ongeluk dus. Onze chauffeur krijgt het niet voor elkaar om de auto te maken en erg vakkundig ziet hij er ook niet uit, hij besluit hulp te gaan halen. Een tijdje later komt hij terug met een monteur en een stelletje pottenkijkers. De monteur friemelt aan wat kabeltjes en doet de zekeringen er opnieuw in, maar helaas zonder resultaat. Dan besluiten ze de auto aan te duwen, wat eigenlijk niet lukt omdat de auto nog in de versnelling staat en de chauffeur de koppeling elke keer laat opkomen. Dan hebben ze het lumineuze idee om de auto de weg af te laten rijden (wel dus de verkeerde afslag), want dan hoeven ze niet te duwen. Het resultaat….de auto staat een kilometer verder, maar doet het nog steeds niet. Na uitvoerig onderzoek blijkt er een probleem te zijn met de dynamo, de auto wordt half uit elkaar geschroefd en de monteurs en onze chauffeur verdwijnen naar de garage (een werkbank met wat steeksleutels).

Na ruim een uur komen ze terug in een Suzuki Alto, met nog meer monteurs en een voorbijganger die de broer blijkt te zijn van de eigenaar van het verhuurbedrijf en de eigenaar van de rode Alto, zijn naam is Nabaraj Bajgain of kortweg Raj. De Alto wordt ons aangeboden als vervangende auto als de onze het niet meer gaat doen. De reden dat Raj in de Alto rijdt is dat deze bijna nooit kapot gaan en als ze dit onverhoopt wel gaan, dan zijn er door heel Nepal voldoende onderdelen om deze te repareren. Het heeft simpelweg geen zin om een dure auto te rijden, want die kunnen alleen door een computer worden uitgelezen die ze bijna nergens hebben.

Uiteindelijk krijgen ze de Ford weer aan de praat, maar omdat het in Azië heel normaal is om in een zo hoog mogelijke versnelling weg te rijden slaat de motor continu af en omdat de dynamo het niet deed is de accu zo dood als een pier en bergop duwen is ook geen optie. We laden dus onze spullen over in de Alto en rijden met Raj naar Chitwan.
De chauffeur is achtergebleven bij de Ford, die ze niet onbeheerd achter willen laten. Ondertussen zijn er monteurs vanuit Chitwan gestuurd die daarna de chauffeur aflossen die dan weer met de bus naar Chitwan komt, zodat hij ons verder naar Bardia kan rijden en Raj achterblijft. De monteurs komen met de gerepareerde auto naar Chitwan, waana Raj de volgende morgen weer met de auto terug kan naar Kathmandu . Volgen jullie het nog? Het heeft bij ons ook even geduurd en dan heb ik het al voor jullie vanuit het Nepalees Engels vertaald.

Raj blijkt de directeur te zijn van een uitgeverij van studieboeken en redelijk vermogend. Hij biedt ons een lunch aan het vindt het interessant om met ons een praatje te maken. Zijn zakelijke afspraken zitten aan de tafel naast ons keurig op hun beurt te wachten, maar wij hebben even prioriteit. Uiteraard worden we ook door hem uitgenodigd als we weer terug zijn in Kathmandu, bestemming numero 3, we krijgen het nog druk. We krijgen zijn telefoonnummer voor het geval we weer ergens met pech komen te staan of gewoon hulp nodig hebben, hij heeft overal familie en vrienden die ons wel een handje willen helpen.

Maar goed, terug naar het werkelijke doel, Bardia. Na een reis van 17 uur komen we ’s avonds laat aan. Je kunt zeggen van de Alto wat je wilt, maar de slechte Nepalese wegen en de Nepalese rijstijl heeft deze kleine auto met verve doorstaan en als klap op de vuurpijl in Bardia ook nog een rivier doorkruist als een echte 4x4!

Vrijdag 23 oktober
Het personeel in Forest Hideaway Cottages, waar we verblijven, is uitermate vriendelijk en spreken goed Engels. De voorgaande avond zijn we door bijna het voltallige personeel ontvangen en verwelkomt met een kopje thee. Het is elke keer toch weer een rare gewaarwording dat deze mensen je gewoon tijden lang aan kunnen staren, dat zijn wij westerlingen niet gewend. Ze geven je een kopje thee en blijven dan met een glimlach naast je staan. Als je wat schuchter thank you zegt dan lopen ze aarzelend weg, nog 2 keer omkijkend of je het echt niet vervelend vindt en blijven je vervolgens vanachter de bar aanstaren. Als je even blijft zitten, dan komen er ook steeds meer bij, wij worden daar toch een beetje kriebelig van, maar we beginnen er een beetje aan te wennen.

Vandaag gaan we de gehele dag op jungle walk. Het mooie van dit park is dat het ongerept is. Als je eenmaal de poort door bent kun je niets meer kopen, er zijn gewoonweg geen etenstentjes en souvenirs winkeltjes, ook de kans dat je andere toeristen tegenkomt is minimaal. De toeristen zijn bijna op 1 hand te tellen.
De jungle walk is met recht een jungle walk. Er zijn geen echte paden, maar olifanten sporen waardoor een pad door de wildernis is gemaakt. Om de zoveel meter blijven we, op last van onze gids Santa, stil staan om naar geritsel te luisteren in de hoop een tijger, luipaard, neushoorn of olifant te spotten. Helaas hebben we geen groot wild gezien, maar wel genoeg apen, herten, vogels, 1 krokodil en een aantal gedomesticeerde olifanten. Persoonlijk heb ik van dichtbij kennis mogen maken met 2 bloedzuigers. Al met al hebben we wel genoten van de natuur en de rust.

Zaterdag 24 oktober:
Dag 2 in Bardia met op het programma Raften, Yoka en ik maken daarvoor nog een rit op de olifant . Het is een soort van olifanten uitlaatservice waarbij moeder en jong lekker mogen wandelen in het gezelschap van wat toeristen (op de rug)
Voor het raften op de Karnali River moeten we nog een stukje rijden. De rivier is niet erg wild dus het wordt gemoedelijk met een grote rubberboot de rivier afzakken om vogels te spotten en te ontspannen.
Bij ons vertrekpunt zijn wij dit keer de attractie, zo ongeveer alle kinderen van het dorp zijn aan de oever om te picknicken en omdat er niet zoveel toeristen daar komen zijn wij erg interessant. In plaats van dat wij hen fotograferen worden wij dit keer op de foto gezet. We zakken langzaam de rivier af en de temperaturen lopen op naar ca. 42 graden in de zon (30 in de schaduw) gelukkig kunnen we wat pootje baden om af te koelen. Tussen het relaxen door zien we o.a. ibissen, pauwen, zwaluwen en adelaars.

Santa is onze vertrouwde gids die mee is, maar de boot moet ook door een 2e bestuurd worden. Santa heeft daarom zijn maatje Santo meegenomen en om het feest compleet te maken loopt er bij de cottages ook nog een Santu rond, net kwik, kwek en kwak met het woudlopershandboek. Zo zien ze er ook een beetje uit in hun groene padvinders tenue en met verrekijker uitgedost. Ze zeggen dat de mensen afstammen van de apen, sommige mensen zijn gewoon apen, maar onze gidsen klimmen als apen. Binnen 30 seconden zitten ze boven in een toch redelijk hoge boom om wild te spotten

Na een paar uur gedobberd te hebben stappen we uit bij een soort van Olifanten garage, waar onze taxi (lees olifant) van vanmorgen staat opgesteld in het gezelschap van collegae moeders en jongen. Op de terugweg stoppen we bij een traditionele boerderij waar een gezin woont van 32. Met opa & oma, kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en alle aangetrouwde aanhangsels. Uiteraard moeten we de zelfgestookte rijstalcohol met ze meedrinken, best sterk en niet erg lekker.

Zondag 25 oktober:
Mijn verjaardag! En de 2e reisdag op het programma, wederom met de oude vertrouwde Alto,maar eerst ontbijt. Helaas is er dit keer geen taart (best lastig in de rimboe), maar krijg ik wel cadeautjes van de dames. Toch een beetje jarig gevoel.

Na het ontbijt proppen we onze tassen weer in de Alto, vouwen onszelf weer dubbel en gaan we letterlijk als de brandweer richting Pokahra. Als we weer even bereik hebben met de telefoon komen de eerste felicitaties via de SMS binnen, bedankt daarvoor!

Ik heb nog niet al teveel gezegd over de rijstijl van de Nepali, maar die is toch wel erg belabberd. Een goede chauffeur anticipeert, die ontwijkt de gaten en de hobbels in de weg (sommige wel zo’n 30 cm diep) en mist af en toe wel een keertje zo’n kuil of hobbel. Een slechte chauffeur reageert als het kwaad geschied is, pakt bijna alle kuilen en hobbels in de weg en gaat dan keihard op de rem staan. Onze chauffeur neigt een beetje naar dat laatste en helaas is hij daarin niet de enige. Ik krijg het donkerbruine vermoeden dat er in Nepal geen goede chauffeurs bestaan. Alle vervoermiddelen die op de weg rijden blijven zo lang mogelijk midden op de weg, druk toeterend en seinend met het groot licht. Pas op het laatste moment wijken ze uit en dat het liefst met een gangetje van 100km/h. Inhalen kan en mag overal, vooral in blinde bochten. Bochten moet je vooral zo snel mogelijk nemen, met gierende bandjes, het is dat ik ben opgegroeid met boten, maar mijn reisgenotes hadden na de rit last van zeebenen.
Al met al komen we zonder kleerscheuren in Pokhara aan waar we ons gaan voorbereiden op de trekking.