Trekking

Maandag 26 oktober
Vandaag sta ik vroeg op om aan de trekking te beginnen. In de Lonely Planet staat voor deze trek een tijdsbestek van 6 dagen. Samen met de gids, Suman, heb ik besloten om dit in te korten naar 4. Dag 2 zal de grootste uitdaging zijn, want dan staan de trappen van Ulleri op het menu. Hoeveel treden het zijn durf ik niet te zeggen, maar via de verhalen heb ik vernomen dat het er oneindig veel zijn. Maar goed, dat is de dag van morgen, eerst maar eens bij het eerste theehuis (guesthouse) in Tikhe Dhunga zien te komen.

De trip begint met een ruim 1 uur durende taxirit naar Naya Pul, over de tot nu toe slechtste weg die ik in Nepal heb gezien. In het midden is nog een pad van anderhalve meter asfalt, maar daarbuiten zijn het slechts flarden en je raad het al, de rest is kuil of steengruis.

Volgens mijn informatie (GPS) ligt Naya Pul op ongeveer 1.000 meter hoogte. De trek begint met een afdaling door wat kleine dorpjes. Naya Pul zelf is een wat viezige verzameling straten, niet echt de moeite waard. Na de eerste stempeltjes te hebben gehaald (het lijkt wel de Elfstedentocht) steken we de rivier over. Het dorpje aldaar is al een stuk pittoresker dan Naya Pul. Over een glooiend pad lopen we tot aan de menselijke benzinepomp, oftewel restaurant. Een mens loopt tenslotte ook niet alleen op water.

Na de lunch begint de eerste uitdaging, er moet worden geklommen en dat valt niet mee op een volle maag, het is toch extra gewicht wat je omhoog moet sleuren en de hitte (zo’n 28 graden in de schaduw) helpt ook niet echt mee. De bestemming, Tikhe Dhunga, ligt op ruim 1.500 meter hoogte. De weg omhoog bestaat grotendeels uit stenen trappen. Net zoals de Inca Trail die ik vorig jaar heb gelopen bestaat deze uit treden van ongelijke grootte en hoogte.

Uiteindelijk kom ik na ruim 5 uur aan op de plaats van bestemming, het Laxmi Gueshouse, waar het nog vrij rustig is. Ik ben de eerste toerist. Nadat ik gedoucht heb volgt nog een Koreaans koppel en een drietal krasse Britse dames van naar ik schat 70+, ik geef het je te doen!

Omdat er in het Guesthouse weinig te doen is breng ik de avond door in de keuken van het Guesthouse, waar de gehele familie van de eigenaar druk doende. Ook alle gidsen en dragers zitten daar, dus echter dan dit kun je de lokale cultuur niet ervaren. Het Guesthouse is vernoemd naar de oudste dochter, Laxmi. Ze laat zo nu en dan haar gezicht even zien, maar is voornamelijk buitenshuis in de weer. De keuken wordt gerund door een andere dochter, Sushma. Het is nog wat onwennig, want ik ben de eerste toerist die de hele avond in haar keuken mag verblijven. Verder zijn er nog 2 nichtjes die opruimen en de afwas doen. Ze zijn erg verlegen en giechelen constant als je hun kant op kijkt.

Van Sushma moet ik alles proeven wat ze klaarmaakt en ik moet zeggen dat het allemaal heerlijk smaakt. Mijn respons ‘Good’ werd door haar beantwoord met ‘Only good?’ waarna ik het maar snel heb omgebogen in ‘Very very good!’. Eerlijk gezegd had ik het ook niet durven zeggen als het niet lekker was… ze was behoorlijk bekwaam met het hakmes. Ikzelf had gekozen voor de mixed springrolls, maar ik heb ook de vegetable Momo, Chicken Curry, Pizza Tonijn mogen proeven. Na wat biertjes en de lokale Rakshi (een soort jenever) besluit ik te gaan slapen. 21:00 uur is een normale bedtijd voor trekkers!

Dinsdag 27 oktober
Vandaag staat dus de zware etappe naar Ghorapani met de trappen van Ulleri op het program. Het ontbijtje met Tibetaans brood en jam laat ik me goed smaken. Nog even afscheid genomen van de familie en dan is het zweten geblazen. Uiteindelijk gaan de trappen nog redelijk snel. In Ulleri aangekomen blijkt het echter nog verder omhoog te gaan. Uiteindelijk kom ik door diverse kleine dorpjes en via onnoemelijk veel traptreden, ruim anderhalf uur eerder dan gepland aan in Ghorapani op 2.900 meter hoogte. Het is net na het middaguur en het uitzicht is nog erg goed. Diverse toppen van bergreuzen zijn nog erg goed te zien. Normaal gesproken zit je rond dit tijdstip midden in een dik wolkendek een daalt de temperatuur snel. Binnen is inmiddels het haardvuur aangestoken en de vrouw des huizes is heerlijke aardappels aan het poffen in de houtkachel. Mijn kamer zit recht boven deze kachel en de schoorsteen loopt door mijn kamer. Diverse trekkers zijn stik jaloers omdat mijn kamer hierdoor lekker warm is. In het theehuis is het inmiddels gezellig druk geworden. In de tussentijd zijn talrijke kledingstukken boven de kachel gehangen en verzamelt iedereen zich rond de warmtebron. Er zitten 2 lange gestaltes van ca 2 meter op de bank met een bord patat en mayonaise, dat moeten Nederlanders zijn, welk ander volk smeert tenslotte mayo over de patat? Mijn vermoedens zijn juist, gezellige limburgers! Na gezellig te hebben gekletst, wat bier en uiteraard weer Rakshi te hebben gedronken zoekt iedereen ook deze avond weer vroeg zijn of haar bedje op.

Woensdag 28 oktober
De wekker gaat om half 5 ’s morgens. Erg vroeg, maar alle toeristen moeten nog ruim 300 hoogtemeters overwinnen, naar 3.210 meter, om uiteindelijk op het uitzichtpunt van Poonhill te komen. Een armada aan toeristen, gewapend met led-hoofdlampjes kronkelt zich als een slang naar boven. Eenmaal op de top wacht iedereen gespannen op de zonsopkomst. Als de zon opkomt blijkt het meer dan de moeite waard en wordt iedereen beloond met een fantastisch uitzicht over het Annapurna massief, met de hoogste top boven de 8.000 meter.

De nodige kiekjes rijker daal ik weer af naar het guesthouse. Met een volle maag gaan we weer op pad, met meteen weer een klim voor de kiezen. Gelukkig gaat het daarna lichtjes bergafwaarts naar Tadapani . De meeste trekkers overnachten daar, maar wij lopen door naar Ghandruk op 2.000 meter. De afdaling is behoorlijk steil en af en toe wat glibberig.

Omhoog heb ik geen enkele last gehad van mijn spieren, maar naar beneden is toch een ander verhaal. Vanaf de knieën omhoog tot aan de billen begin in de constante druk op de spieren en gewrichten te voelen, ik voel mij gesterkt doordat medetrekkers nauwelijks nog uit hun stoel kunnen komen na het diner, het kan dus erger.

Tot verbazing van Suman blijkt het guesthouse geen Rakshi in huis te hebben, snel wordt iemand op pad gestuurd om in het dorp een fles te gaan halen. De eigenaar lacht zich een ongeluk dat een toerist zich aan deze lokale drank tegoed doet.

Donderdag 29 oktober
De laatste dag van de trek en dit keer gaat het nagenoeg alleen maar naar beneden. Na een half uur begin ik mijn spieren weer te voelen, het is geen geruststellend idee dat dit nog uren doorgaat. Volgens Suman is het een tocht van ca vijf en een half uur. Tot mijn verbazing zijn we na 3 uur alweer in Naya Pul, we hebben kennelijk erg snel gelopen. Na een welverdiende Cola probeer ik op te staan van de bank, maar mijn spieren blijven in dezelfde stand staan door het melkzuur. Na een half minuutje is alles weer ontvouwen en strompel ik naar de auto. Hetzelfde ritueel herhaalt zich bij het hotel. Als afsluiting wordt ik in een smoezelig uitziende cafetaria getrakteerd op de beste Daal Baath tot nu toe.

Daal Baath is overigens het nationale gerecht van Nepal. Het hoofdbestanddeel is uiteraard rijst, dik keer vergezeld door groente curry, aardappel curry, chicken curry, spinazie en pickle (een pittige saus met groene pepers).

Vrijdag 30 oktober
Een relax dag in Pokhara. Ik loop wat langs Phewa Tal (het meer van Pokhara), neem plaats op diverse terrasjes en die nog wat inkopen. Nepal staat bekend om zijn goedkope nep outdoor uitrustingen, ook wel ‘The North Fake’ genoemd, misschien vallen de shirts na een jaar uit elkaar, maar het oogt redelijk solide en het is zo goedkoop de je je daar geen buil aan kunt vallen. Op dit moment zit ik in heet Moondance restaurant wat na te genieten. Morgen vlieg ik terug naar Kathmandu voor een nieuw avontuur.