Al een tijdje thuis....

Ik ben alweer een tijdje thuis, maar ik was eigenlijk vergeten mijn blog af te sluiten.

Vanuit La Paz zijn we naar Copacabana gegaan. Een klein stadje op een schiereiland in het Titicaca meer. Er is daar niet zoveel te doen, dus ik had besloten om daar te relaxen als voorbereiding op de incatrail in Peru. De grootste attractie Copacabana was het zegenen van auto's e.d. De lokale bevolking heeft vaak geen geld voor een goede verzekering, dus dan kun je maar beter je auto laten zegenen. Een apart tafereel. Hele families komen aanzetten met hun stalen ros en dan kopen ze bij een kraampje gladiolen en andere versielsels om deze vervolgens aan de auto te binden. En dan begint het wachter, het wachter op de pater! Na een half uurtje geduldig in het zonnetje gewacht te hebben komt de pater in zijn habijt aangesjokt, de spijkerbroek die hij eronderaanhad stak er mooi onderuit.... ziet er dus niet uit! Aan zijn gezicht te zien had hij er niet echt veel zin in. Veel sjachrijniger kon hij in ieder geval niet kijken en na wat ongemotiveerde besprekelingen met een anjer kon hij weer snel weg. Inmiddels was er een vervelende groep Fransen gearriveerd en die hebben ook alle fotomomenten bedorven. Ze stonden gewoon overal en liepen dwars door de foto's heen. Maar ja, de gezegenden waren gelukkig en als klap op de vuurpijl werden de auto's met bloemenblaadjes en bier besprenkeld.

De volgende dag vroeg op om naar Cusco te gaan. Alle douane perikelen doorlopen en overgestapt op onze toch wat comfortabelere peruaanse bus.

Van Cusco heb ik helaas niet veel gezien, maar de Incatrail was echt geweldig. De eerste dag was relatief makkelijk te lopen, ruim 10 kilometer door 'Peruvian Flat' landschap, dwz dat geen 100 meter vlak was, maar continu stijgen en dalen. Best vermoeiend als je ook nog je rugzak voor 4 dagen moet meesjouwen... Gelukkig was het mooi weer en de uitzichten erg mooi. Ongelofelijk hoe de dragers met rugzakken van zo'n 30-40 kilo over de trail rennen. Ze dragen alles met zich mee, tenten, stoelen, eten, gasfelssen etc. Het eten dat ze voorschotelen is echt top. zowel voor de lunch als het diner worden 3 gangen op tafel gezet en het ontbijt is ook goed. Elke keer als we op een lunchplek of slaapplaats aankwamen stond alles al klaar, je kon zo aan tafel of je tentje in.

We liepen met zijn 4en, ikzelf, 2 britten en een amerikaan. Daarnaast een gids en 5 dragers, dus 10 in totaal. Nu begin ik ook te snappen waarom die trail zo duur is en er maar weinig toeristen op de trail mogen. Voor elke toeris loopt er dus een karrevracht aan personeel mee

De 2e dag was echt zwaar, de hele dag, zo'n 13 km grotendeels klimmen over onverharde paadjes en Incatrappen. Het totale hoogteverschil is zo'n 1600 meter, maar zoals gezegd er is geen stuk vlak en er zitten stukken tussen waar je weer een paar honderd meter daalt. Het geeft wel voldoening als je op de 'dead women's pass' staat (4200m). De meesten zijn dan meer dood dan levend, maar het zwaarste is voorbij.

Het klimaat aan de andere kant van de pas begint tropisch te worden, De begroeing wordt dichter en het is ook vochtiger. Na een behoorlijk stuk dalen komen we bij de campeerplaats aan, waar iedereen met applaus wordt ontvangen door de dragers! We krijgen alvast een voorproefje te zien voor dag 3, verrassing, weer een paar kilometer klimmen... best frustrerend om in hoogte 700 meter te dalen om er dan weer 500 honder omhoog te moeten naar de 2e pas. Gelukkig valt er onderweg genoeg te genieten. Genoeg ruines en mooie uitzichten.

De 3e dag begint dus met een lange klim, daarna is het grootste deel van de dag alleen maar dalen deze dag leg je zo'n 16 kilometer af. Het uiteindelijke doel.... een warme douche, de volgende campeerplek is alweer dicht bij de bewoonde wereld, ze hebben daar een restaurant en douches aangelegd. Onderweg krijgen we de enige regenbui, gelukkig precies tijdens de luch, dus echt nat zijn we niet geworden. Het is wel ontzettend mistig, wat het soms spookachtig maakt. Het valt met tot nu toe overigens best mee. Natuurlijk voel ik mijn spieren en gewrichten (vooral als je even hebt gezeten of s morgens opstaat), maar na wat rekken en strekken gaat dat weer weg. Na de welverdiende douche (de eerste dus sinds de avond voor het begin van de trail) hebben onze dragers een geweldige afscheidmaaltijd bereid. 7 of 8 gangen met pizza, bieten salade, patat, rijst, pasta etc en als klap op de vuurpijk een taart. Je gelooft het echt niet als je ziet met wat voor materiaal ze dat moeten bereiden. Uiteindelijk nog met zijn allen een paar biertjes gedronken.

De volgende ochtend nemen we echt afscheid en gaan we zonder dragers beginnen aan de laatste klim naar inti punku, de zonnepoort! het is ene heldere ochtend, dus we hebben het mooiste uitzicht op Machu Picchu, waar de eerste zonnenstralen de ruine verlichtten. Machu Picchu is echt bizar, hoe hebben ze het ooit kunnen bedenken om daar te gaan bouwen. Na een paar uur te hebben rondgelopen (en ook dat is weer klimmen en dalen, en voornamlijk trappen lopen) besluiten we het voor gezien te houden en naar Aquas Calientes te gaan om te lucnen en te wachten op de trein die ons naar Ollanta zou brengen.

We doodden de tijd wat met een spelletje kaarten om uiteindelijk op de trein te stappen

En toen begon het avontuur pas echt. In Ollanta zouden er bussen klaar staan om ons naar Cusco te brengen. Net als op het vliegveld stonden er inderdaad allemaal mannetjes met naambordjes. Mijn reisgenoten hadden al snel het bordje met hun naam gevonden, ik kon alleen die van mij maar niet vinden..... uiteindelijk was ik maar in de bus met mijn reisgenoten gaan zitten. Helaas, de bus wilde dus niet vertrekken,omdat ik niet op de lijst stond. Ik de reisbegeleidster gebeld, die de touroperator weer heeft gebeld. Omdat er zo'n 3 a 4 lokele bureautjes tussenzitten duurde het even, maar uiteindelijk wisten ze mij te vertellen dat er bij de trein al een half uur iemand naar mij aan het zoeken was, hij zou daar op me wachten. Ik uit de bus, weer terug naar de poort bij de trein, niemand dus. Weer een paar keer heen en weer gebeld, maar er zou echt iemand staan. Na anderhalf uur had ik het wel gehad en ben ik maar gaan zoeken naar vervangend vervoer. Geen taxi meer te vinden dus. Na lang zoeken toch nog een taxi gevonden die mij voor veel te veel geld wilde meenemen en dan moest ik ook nog in de achterbak (was gelukkig een stationwagen). Na 2 uur oncomfortabel opgevouwen te hebben gezeten had ik eindelijk Cusco bereikt. Mezelf op het centrale plein laten afzetten, want ik had inmiddels wel honger gekregen. Gelukkig kwam ik mijn Reisgroep weer tegen, die net klaar waren met het afscheidsdiner, het was tenslotte de laatste avond van de reis. Dat had ik dus gemist.... grrrrrrrrrrrrr. Snel een hamburger naar binnen gewerkt en terug naar het hotel. Blijkt dus dat er helemaal niemand op mij stond te wachten in Ollanta en dat ik wel in de bus had moeten zitten waar ik uitgestuurd ben. Door een administratiefoutje was er echter iets mis gegaan.... op zich niet erg, maar er hadden dus mensen alles aan elkaar staan liegen. De lokale touroperator voelde zich toch wel schuldig en zijn met zijn vieren verontschuldigingen komen aanbieden, dat was dan ook wel weer een beetje overdreven. Uiteindelijk hebben ze alles vergoed, mobiele telefoonkosten, de taxi en mijn hamburger. Eind goed al goed zullen we maar zeggen.

Helaas was het voor mij maar een kort nachtje, had gehoopt om wat langer in een comfortabel bed te kunnen liggen, maar we moesten alweer vroeg op het vliegveld zijn om naar Lima te vliegen.

In Lima nog een tijdje gerelaxt alvorens de lange vlucht naar huis te beginnen. De terugvlucht was spoedig verlopen... helaas zit ook deze vakantie er weer op